|
Z każdym dniem coraz bardziej bledniesz, oddalasz się ode mnie. Wydaje mi się, że minęły lata, odkąd byliśmy razem, rozmawialiśmy, dotykaliśmy się. To boli jak diabli, ale w porządku. Powoli uczę się to akceptować. Twoja przyszłość nie wiąże się ze mną. Trudno, ale muszę być realistą. Zależność od Ciebie byłaby zła. Nawet jeśli każdy dzień spędzony z dala od Ciebie jest jak życie tylko w połowie, życie z wielką wyrwą w ciele, w sercu, w miejscu po Twojej duszy.
Codziennie dzisięć razy postanawiam się pogodzić, z tym, że straciłem Cię na dobre, i trochę płaczę w środku, a czasem nawet naprawdę, jeśli jestem sam, po to tylko, żeby kilka minut później zbuntować się przeciwko tej rezygnacji, nie przyjmować tego, co dzieje się, co się stanie, albo co już się stało. Walka, w której nie umiem zwyciężyć..
|
Dodaj komentarz
