Czuła się tylko i wyłącznie małą, śmieszną imitacją człowieka, którym kiedyś była. Zamiast oczu miała pustkę, lekko przekrwione zwierciadło tęsknoty jej zagubionej duszy. Zamiast ust - bramę o zardzewiałych, skrzypiących zawiasach i zamkach bez kluczy. Zamiast kończyn obrzydliwe macki codzienności, które na darmo pozwalały utrzymać się jej przy życiu. A wszystko przez kilka zdań, pare spojrzeń i jeden uśmiech, który sprowadził na nią takie cierpienie, którego nawet jej obolałe już wcześniej serce nie przewidziało. // ?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!