I cza­sem tak to by­wa, że każdy ko­lej­ny krok jest sym­bo­lem upływu cza­su, więc sie­dzi­my bez ruchu, opuszczo­nym wzro­kiem wga­pieni w ziemię lub z zam­knięty­mi ocza­mi, udając, że póki tkwi­my w miej­scu, bru­tal­ny czas budzi w so­bie garść współczu­cia i pos­ta­nawia jeszcze chwilę nie mi­jać, jeszcze poczekać.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!