Kiedy budzisz się ra­no w pus­tym i zu­pełnie cichym mie­szka­niu, i stwier­dzasz, że na sto­le bra­kuje śniada­nia, w tle nie gra ra­dio, nie pra­cuje zmy­war­ka, że nie uno­si się już z po­wiet­rzu lek­ki słod­ka­wy za­pach, a krzesło nie jest za­sunięte w ten je­den cha­rak­te­rys­tyczny sposób, i nie cze­ka na ciebie ka­wa ani po­całunek w po­liczek – to przyz­wycza­jenie. Kiedy zauważając to wszys­tko stwier­dzasz, że bra­kuje oso­by, która była za to wszys­tko od­po­wie­dzial­na – to także przyz­wycza­jenie. Ale kiedy stwier­dzasz, że te­raz bra­kuje również cząstki ciebie – to miłość.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!