Gdzieś po­za wy­miarem , gu­biących się ścieżek brnę przez życie z nadzieją w złudze­niu .. Gdy tyl­ko wschodzi świt za­mykam się w so­bie by poczuć tą pus­tkę i mieć pew­ność , że nic ni­komu nie zro­bię .. Lecz z nas­ta­niem no­cy , gdy zmysły sza­leją a z gardła wy­doby­wa się cichy krzyk .. Me ser­ce sta­je, a z nieba spa­da ośle­piający pro­myk.. Coś każe iść . Biec i za­topić się w prędkości .. Po raz os­tatni poczuć na skro­ni krop­le ra­dości ..

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!