Cza­sami mam wrażenie, że ludzie, którzy mnie otaczają, nie trak­tują mnie po­ważnie. Jes­tem wte­dy, kiedy mnie pot­rze­bują, zni­kam, gdy staję się bezużyteczna. Przychodzą do mnie tyl­ko wte­dy, gdy ocze­kują po­mocy i nie mają się do ko­go zwrócić. Tak nap­rawdę ja jes­tem sa­mot­nym człowiekiem, spełniającym ko­goś zachcianki, wysłuchującym wszys­tkich problemów, udzielającym rad. Siedzę w po­koju z kubkiem her­ba­ty i cze­kam. Cze­kam, aż ktoś się do mnie odez­wie, wypłacze na ra­mieniu i odej­dzie tak, jak gdyby nig­dy nic. Prze­cież ja jes­tem zwykłym człowiekiem, też pot­rze­bującym po­mocy, cza­sem na­wet zmęczo­nym. Nie mam siły już na słucha­nie ludzi, kiedy oni nie chcą słuchać mnie. Nie mam już na to sił.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!