doznałam cudownego olśnienia. doszło do mnie, że byliśmy dwojgiem dzieciaków, które zamknęły się na dwa lata w klatce i kazały sobie nawzajem to znosić. to nie jest ani nigdy nie był normalny związek. nawet już nie ma co ratować. przyzwyczajenie do posiadania chłopaka to nie wszystko. obawa o zmianę tego... najbardziej smutne jest to, że o każdy objaw zainteresowania musiałam się prosić, błagać, robić cyrki. i co tutaj naprawiać? w IMIĘ CZEGO? na pewno nie w imię MIŁOŚCI, bo to z MIŁOŚCIĄ nie miało nic wspólnego. minie ból rozstania i będę czuła tylko ulgę.amen

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!