|
Opadłam z sił, opadła z chęci, nie ma we mnie radości, współczucia, miłości, złości. Jest tylko obojętność, bezsilność, ucisk w żołądku, sercu.. Pierwszy raz w moim życiu brakuje mi słów, żeby opisać co się ze mną dzieje, co we mnie siedzi. Nie umiem tego namacalnie określić, co sprawia, że jeszcze bardziej czuję się zdezorientowana i zagubiona. Wszystko mnie przerasta każdego dnia. Przytłacza. Dołuje. Ja nie tylko nie wiem co mam robić, ja nawet nie wiem co mam myśleć, sądzić. Nie mam marzeń, pragnień, życzeń. Chcę wszystkiego, a tak naprawdę nie chcę niczego. Potrzebuję wszystkiego, a w rzeczywistości nie potrzebuję. Dzień w dzień czuję się jak nieśmiały klaustrofobik zamknięty w klatce pełnej widzów.. Niemy krzyk rozrywa mnie od środka, lecz ja milczę. Zamknięta na wszystko i wszystkich. Mały niemy człowieczek, który chce być NIKIM.
|
Dodaj komentarz
