Ktoś łyka proszki na sen, dawkę razy sto, bo przepierdolił kasę i bilet w przedziale obok. I nie pytaj co robią ci na końcu korytarza, gdy mają przekrwione oczy i dziwny uśmiech na twarzach. Stal toczy się nadal, wołają "Boże, przebacz!", ci którzy wierzą, że mają bilet do nieba. A tuż obok przedział oddany buntownikom, którzy otwierają okno i na cały głos krzyczą, że: Pędzi, wciąż pędzi, nasz pociąg donikąd, przez łzy, uśmiech, radość, ból ran. Pędzi, wciąż pędzi, nasz pociąg donikąd, przez sny, pustkę, odwagę i strach. Pędzi, wciąż pędzi, nasz pociąg donikąd, przez zawiść, niepewność,przez wiarę i płacz. Pędzi, wciąż pędzi, nasz pociąg donikąd, przez gniew, obojętność, przez miłość i żal.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!