 |
Spojrzał mi w oczy i spytał czy jest jeszcze jakaś szansa, czy potrafiłabym znów mu zaufać, oddać serce, całą duszę i siebie. Oczy zaszły mi łzami, którym pozwoliłam rzewnie płynąć, jak mógł pomyśleć, że przestałam go kochać, że moje serce go nie woła każdego dnia i każdej nocy, że o nim nie myślę, że to się dla mnie skończyło jak mógł. Mógł, zranił mnie tak bardzo, że zaufanie roztrzaskało się na miliony drobinek. Jego oczy zawsze działały na mnie hipnotyzująco, wystarczyło jedno spojrzenie, by wróciło to, co dawniej trzymało mnie przy życiu. Właśnie, to było dawniej, teraz jakoś daję sobie radę, jakoś funkcjonuję, choć nie łatwo jest się uśmiechać i wciąż powtarzać, że będzie dobrze. Nie mogłam uledz, nie mogłam dać mu po sobie poznać, że wciąż tęsknię. Zacisnęłam dłonie w pięści i odeszłam bez słowa, obiecałam sobie, że kolejny raz mnie nie zrani, nie tak brutalnie, że zdepcze mi serce.
|
Dodaj komentarz
