|
[1] Jeszcze niedawno należałam do tego typu osób, którym uśmiech nie schodzi z twarzy.
Ostatnio dużo się zmieniło. Za dnia staram się trzymać, uśmiechać jak dawniej. Nie dopuszczać
do tego by w moich oczach stanęły łzy. To cholernie trudne. Nocą nie potrafię tak. Z resztą nocą
nie muszę ukrywać tego co czuję. W nocy jestem najsłabsza, puszczają mi hamulce, nie mogę
się powstrzymać. Łzy same zaczynają lecieć. Przykładam do twarzy poduszkę by ściany nie
przepuściły mojego krzyku, tym samym budząc moją mamę. Ciałem wstrząsają coraz mocniejsze
spazmy płaczu coraz bardziej mnie wykańczając. Trudno złapać oddech. Na klatkę piersiową
jakby spadły właśnie tony gruzu, w głowie natłok myśli i co najdziwniejsze to wszystko przez
jedną myśl o Nim. O kimś przez kogo jeszcze niedwno byłam najszczęśliwszą osobą na świecie.
Z kim łączyło mnie wszystko. Otwieram oczy, widzę zamazany obraz pokoju. Otwieram okno,
sięgam po faje. Wyciągam spod łóżka flaszkę. Kolejna noc skończy się tak samo.
|
Dodaj komentarz
