|
Klęczała nade mną, błagała bym powstał. Mówiła zostań, bo tyle nam los da. I tyle jest doznań, a ja nie czułem nic. Gnałem w eterni mej, wierny czerni. Rap, mój powiernik, rozbrzmiewał wśród nich, i spływał żal, po policzkach kumpli. Podeszli do trumny i zamknęli wieko, odszedłem ja, ale nie ucichło echo. Nie pytaj dlaczego, odrzuć niepewność i tez rzuć swą garść ziemi na drewno. I poczuj jak w sedno trafia to co w nas każe nam sprostać i budzić się co dnia. I szukać w melodiach jutra nadziei i dzielić moc dobra, wśród losu kolein. I słońca promieni,mimo bólu w sercu. Daj mi umrzeć, bym mógł narodzić się znów!
|
Dodaj komentarz
