|
Bez Ciebie. Jakoś dziwnie, szaro i ponuro. Nie wiem czego nie lubię bardziej - poranków, czy wieczorów. Czas mija, przecieka mi przez palce, marzenia uciekają, nie pamiętam dokąd zmierzam. Słowa są puste i wypowiadam je jakby z przymusu, zamykam się w sobie i układam kolejne cegły przed sobą. W środku siebie, pod warstwami sztuczności, płaczę. Znowu się zgubiłam. Znowu jestem tylko mała, nie umiem uporać się ze światem, nie chcę wychodzić z domu do ludzi. Chcę zostać sama, kompletnie sama. Oglądać martwym wzorkiem jeden punkt na ścianie, nie myśleć o niczym innym tylko o Tobie. Ponieść się emocjom i wściekłości, rzucać czymkolwiek popadnie, wrzeszczeć i płakać, nienawidzę siebie. Upadam i milczę, znów ta cisza. Totalna porażka, bez Ciebie.
|
Dodaj komentarz
