Rozbity o kant tez świadomości biore wdech jakby z koniecznosci. To nie śmiech, to rozpacz i wiatr i muszę spaść chyba. Dziś stoimy tak dziwnie w drzwiach ... To - wybacz mi ... choć ten świat za oknem jak ziemia krople, przywitał się z naszym końcem ... To już chyba nieistotne, kiedy stoję na krawędzi, a czas rzeźbi nasze smutne rysy w ciszy, którą znasz jak nikt.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!