|
2.I jest to kwestią czasu kiedy zostanę tylko z wspomnieniami. Dlaczego tracę po kolei wszystkich bliskich ? Wielkimi krokami czuję, że zostaję sama.. Nawet nie mam sił niczego ratować. Nawet nie mam pojęcia jak miałabym to zrobić. Nie cieszą mnie już wypady ze znajomymi. Nic już mnie nie cieszy. Bo wszystko jest takie sztuczne. Udawanie, że wszystko jest w porządku, wymuszone prowadzenie rozmów, słodkie „cześć”., promienne uśmiechy.. Mdli mnie od tego wszystkiego. Najgorsze jest w tym to, ze już nic z tym nie da się zrobić. Nie ma ratunku. Bo tak jak już wspomniałam ludzie się nie zmieniają. Nikt już nie będzie taki jak dawniej. I uświadomiłam sobie, że już teraz gdy potrzebuje szczerej rozmowy nie mam tak naprawdę do kogo się odezwać. To przykre. Bo gdy ktoś inny potrzebował pomocy zawsze byłam na wyciągnięcie ręki. Kiedy to ja jestem na dołku pozostali CI najwierniejsi.. Czytaj nikt .
|
Dodaj komentarz
