Wyszeptała z uśmieszkiem pozbawionym jakiejkolwiek ironii, uśmiechem, który był szczerym wyrazem jej szczęścia. Przez chwilę zaniemówił odtwarzając w pamięci to, co przed chwilką do niego powiedziała. -przepraszam, że tak długo czekałeś na moją odpowiedź, ale nie chciałam abyś źle o mnie pomyślał, godząc się od razu. Dręczyła mnie jednak myśl o tym, że może ci się „odwidzieć” więc, nie wytrzymałam i zadzwoniłam. Dodała, tym samym odblokowując jego ściśnięte strachem gardło. -dziękuję! dziękuję!

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!