I pew­nie chcesz za­pytać te­raz - i gdzie to szczęście? Rodzi się. Pier­wszy dzień, dru­gi, trze­ci, dwa ty­god­nie, miesiąc, pół ro­ku. I nag­le w no­cy spo­koj­nie śpisz, a pa­piero­sy nie sta­nowią je­dyne­go źródła uko­jenia. Od cza­su do cza­su uro­nisz jedną czy dwie łzy, ale szyb­ko bi­jesz się po po­liczku wiedząc, że nie wol­no ci się przełamać. Za­cis­kasz pięść i wiesz, że dasz radę. Dni mi­jają, aż do te­go spot­ka­nia z tą osobą, kiedy nie czu­jesz nic, po­za chęcią głośne­go wy­buchu śmie­chem. I to właśnie to szczęście, przy którym nikt nie może ci pomóc, a każdy je­go cal mu­si być zbu­dowa­ny wyłącznie przez ciebie. Upo­rałeś się z ser­cem, jes­teś zwy­cięzcą - możesz zdo­bywać świat. I wiedz, że to ludzie za­bierają ci szczęście, częstując de­likatną nutką po­zor­ne­go ciepła, porówny­wal­ne­go do al­ko­holu, po którym i tak za­marza­my. [cz2]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!