Kiedyś myślałam, że szczęście to mieć przy so­bie ukochaną osobę. Myślałam, że szczęście rodzi się w twoim ser­cu, kiedy zaczy­nasz kochać, a w za­mian dos­ta­jesz to sa­mo. Ale dziś już wiem, że to tyl­ko błahe szczęście, po­zor­ne og­nisko miłości. A to praw­dzi­we? To zu­pełnie co in­ne­go. Ono rodzi się, kiedy właśnie oso­ba, którą kochasz od­chodzi. Zos­ta­wia cie w pus­tym, ciem­nym po­koju, a ty ścis­kasz szyjkę ta­niej bu­tel­ki wi­na, jak­byś chcieł udu­sić ją za two­je złama­ne ser­ce. Po­tem cały we łzach i po­cie wy­cierasz twarz i mówisz so­bie - dość, biorę się w garść! - I to właśnie te naj­gor­sze początki. To tak jak ot­wiera­nie drzwi do ga­bine­tu den­tysty, z bolącym zębem. Nie chcesz tam wejść, boisz się, ale to ko­nie­czne. I wchodzisz, choć niechętnie. A później? Uczysz się wszys­tkiego od no­wa. Zaczy­nając od naj­pros­tszych, pod­sta­wowych czyn­ności. Uczysz się sa­modziel­ności, po raz dru­gi w swoim życiu. [cz1]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!