|
Sądzę, że kiedy nastąpi już koniec, wszystko wraca do ciebie w przebłyskach. Jak kalejdoskop wspomnień, ale wszystko wraca. Oprócz niego. Chyba jakaś część mnie wiedziała, że coś takiego się wydarzy, jak tylko go ujrzałam. To nie było nic, co powiedział lub zrobił, tylko uczucie, jakie temu towarzyszyło. Najdziwniejsze jest to, że nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek będę się tak czuła, i nie wiem, czy w ogóle powinnam. Wiedziałam, że jego świat poruszał się zbyt szybko, płonął zbyt jasno, ale myślałam sobie: „Jak diabeł może przyciągać cię do kogoś, kto wygląda jak anioł, gdy się uśmiecha?”. Być może on to wiedział, gdy mnie spostrzegł. Chyba po prostu straciłam równowagę. Myślę, że najgorszą rzeczą w tym wszystkim nie była strata jego, ale zatracenie siebie.
Nie sądzę, że wiesz, kim jesteś, dopóki nie stracisz tego, kim jesteś.
|
Dodaj komentarz
