 |
Nie wiem co się stało. To taki moment, gdzie ktoś zabiera Cię z Twojego ciała, które nie ruchomieje i patrzy ślepo w jeden punkt. W punkt gdzie upadło nasze uczucie. Zupełnie tak jak telefon. Wyślizgnęło się i rozlało. Podobno lepiej kupić sobie nowy telefon. Podobny cena naprawy nie jest opłacalna. Ale czy w uczuciach również tak jest? Czy lepiej zrezygnować i znaleźć nową miłość zamiast wziąć skrzynkę z wiarą, nadzieją i zacząć przykręcać i sklejać w całość coś co wytworzyły nasze serca? Czy jesteś w stanie usiąść obok mnie, wziąć młotek i przybić gwoździem kolejny raz składaną obietnice "na zawsze" jako fundament pod naprawę? Czy chcesz brudzić się łzami i smutkiem podczas każdej tkanki? Masz tyle sił by podnieść ciężar tego co zbudowaliśmy? Czy dasz radę kochać mnie? Tego popękanego, oddanego Tobie wariata? Czy widzisz sens w naszych złączonych dłoniach? Proszę, powiedz, że tak.
|
Dodaj komentarz
