|
to był cudowny sen. Byłam u niego, patrzyłam w jego niebiańskie oczy, jego niesamowity uśmiech, którego nie widziałam przecież tak dawno. Miałam ochotę rzucić mu się na szyję i być tylko jego. Ale nie. Odsunęłam się, gdy przybliżył swe usta do moich. Przecież nie na marne o nim zapominałam. Nie po to, tyle cierpiałam, żeby teraz w jednej chwili to zniszczyć. Jestem z siebie dumna, że nawet w śnie potrafię go odsunąć. I dlatego ten sen ma w sobie iskierkę magii.
|
Dodaj komentarz
