-cze­go się boisz?-za­pytał, -te­go że nig­dy nie zajmę miej­sca w je­go życiu,nig­dy nie poczuję je­go za­pachu po spędzo­nym wspólnie dniu,ani je­go warg na moich us­tach w po­całun­ku,boję się że już nig­dy nie będę dla ni­kogo naj­ważniej­sza,mogę zos­tać czyjąś przy­jaciółką,po­wier­niczką ale nig­dy tą osobą która będzie dla ko­goś wszys­tkim-od­po­wie­działam,z łamiącym się ser­cem. Po­pat­rzył się na mnie,od­szedł,a ja zos­tałam w tym sa­mym miej­scu,na skwer­ku ulic wtu­lona w je­dyny swe­ter.Ta­ki czar­ny,ciepły ale mnie już nic nie pot­ra­fiło roz­grzać. Cze­kałam,roz­pa­dało się,cały świat błąkał a ja ra­zem ze mną .Wte­dy zro­zumiałam że już nic nie będzie ta­kie sa­mo.Od­lecę na czar­nych skrzydłach roz­paczy,pogrążę się w smut­ku. Spróbuj pat­rzeć na szczęście oso­by którą kochasz obojętnie,spróbuj pat­rzeć na własną śmierć

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!