|
mieszam w kubku z kawą, za oknem wiatr zrywa liście z drzew, które dopiero co tam wyrosły. na zegarze wybija równa 7 rano, podle się czuje, jak plama, która ścieka krawędzią stołu. wracam do łóżka, łóżka z mężczyzną w środku. stawiam kubek na biurku, wszystko już okej. nie czuje się podle, przytulam jego ciepłe ciało, uśmiecha się do mnie zaspany. już wiem... nie ma we mnie nic podłego.
|
Dodaj komentarz
