|
Żałuję tego, że lubię go o wiele za mocno, ponieważ na to w ogóle nie zasługuje. Żałuję tego, że wciąż wierzę w to, że się zmieni. Żałuję tego, że tak mocno go kocham, choć wiem, że nie powinnam. Żałuję tego, że żyję ze świadomością, że nigdy nie będzie mój. To wszystko przez niego, bo gdyby nie on, nie zadręczałabym się myślami, które cały czas buzują w mojej głowie jak bomba atomowa na sekunde przed wybuchem. Wciąż próbuję odważyć się na ten jedyny krok, który dzieli mnie od końca problemów. Trzymam w ręku garście proszków- nic. Trzymam nóż, tuż przy szyi- nic. Stoję na krawędzi dachu- nic. Przykładam sobie broń do skroni- nic. Trzymam w ręce linę- nic. Wciąż zastanawiam się, jak ze sobą skończyć. Jednak to przekracza moje możliwości i ze złością rzucam się na łóżko, płacząc przez Niego...
|
Dodaj komentarz
