|
A wiesz jak się poczułam, gdy powiedziałeś, że już niedługo będziemy musieli o sobie zapomnieć? Ból łamanego serca, jakby ktoś wbił mi tysiące sztyletów w klatkę piersiową i słone łzy, które doszczętnie zmyły mój tusz, rozmyły się na policzkach a następnie żmudnie opadły na biurko. Kilkanaście nieprzespanych nocy, kilkadziesiąt potłuczonych talerzy, i brak nadziei na lepsze jutro.
|
Dodaj komentarz
