Czwar­tko­wy, deszczo­wy po­ranek. Czte­rech mężczyzn niosących na bar­kach czarną trumnę, a za ni­mi kon­dukt pełen żałośnie płaczących ludzi. Wśród nich jest mat­ka zmarłego – mat­ka, która lek­ce­ważyła je­go poczy­nania, to że wra­cał późną nocą, je­go pod­krążone oczy i drżące dłonie. Jest tu także je­go dziew­czy­na, która zos­ta­wiła go i wy­zywała od fra­jerów, gdy mówił, że nie umie so­bie bez niej po­radzić. Dos­trzec można również gro­madkę je­go kum­pli, którym zwie­rzył się, że nie może spać i czu­je się bar­dzo sa­mot­ny. Gdzieś pod końcem wlecze się też kil­ka ko­leżanek z kla­sy, dla których był pośmiewis­kiem, bo no­sił sta­re ciu­chy. Pew­ne­go dnia po­wie­dział im wszys­tkim, że ma dość. Spot­kał się z niez­ro­zumieniem i śmie­chem. Zab­rakło jed­nej oso­by, która po­dałaby mu rękę. Ro­zej­rzyj się – może właśnie Ciebie ktoś te­raz pot­rze­buje...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!