Przysięgaliśmy się zestarzeć razem Kochać na zawsze, nawet, gdy nas w trumnie zjedzą robaki Myślałem, że bez ciebie umrę, i chyba umarłem A teraz tylko udaję element scenografii I sam się szwendam ulicami, tyle tu wspomnień o tobie Że mógłbym z nich spokojnie stworzyć cały wszechświat Lecz mogę tylko wyobrażać sobie twój głos w domofonie Kiedy dzwonię do któregoś z naszych starych mieszkań Ciebie tam nie ma i nie będziesz się uśmiechać już do mnie I te myśli sprawiają, że mi się nie chce żyć Bo myślę ciągle „przebyliśmy tyle serpentyn we dwoje Wyłącznie po to, żeby ujrzeć koniec na kolejnej z nich?” Nie mieliśmy kiedyś nic, prócz siebie Dotyków dłoni, krzyków w gniewie i morza łez Zrobiliśmy razem setki kilometrów po niebie Ale na którymś z postojów zostawiliśmy sens.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!