Boże - po­wie­działam szep­tem. - Jeśli moich słów nie zakłóca te­raz wrzask codzien­nych spraw. Jeśli do­ciera do ciebie mój płacz, mi­mo te­go gwa­ru i szu­mu, ja­ki wy­wołują ludzie. Boże, jeśli mnie widzisz zza tych kłębów spa­lin i zza tych wie­rzowców. Boże, jeśli jes­teś... To pozwól mi spędzić tę noc w ago­nii i łzach, nie od­bieraj mi te­go. A po­tem na­maluj na mo­jej twarzy ko­loro­wy uśmiech i otul mnie swoimi zmęczo­nymi dłońmi. Wszak za bar­dzo boję się życia, żeby mieć chęć wyjść spod tej pie­rzy­ny wzruszeń. Zbyt wiele ra­zy ludzie mnie za­wied­li, by móc spoj­rzeć im w oczy, wy­baczyć i nie od­czuć krzty żalu. Pa­nie, mo­je życie jest zbyt tra­giczne os­tatni­mi cza­sy, abym mogła so­bie poz­wo­lić na ten luk­sus niewiary w Ciebie. To mo­ja pier­wsza mod­litwa w życiu, a ja już czuję jak ulat­nia się z po­koju męczący odór śmier­ci. Znów widzę słońce za zasłoną chmur.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!