|
Niemy krzyk, ucisk w klatce piersiowej, wstrzymany oddech. Nigdy nie żałowałam niczego w swoim życiu, a teraz klęczę przed Bogiem, prosząc by cofnął czas. Błagając, by dał mi szansę na naprawienie swoich błędów. Płacząc jak bezbronne dziecko, modlę się, bym następnym razem mogła być czymkolwiek więcej niż przygodą, która zakończyła się wraz z dźwiękiem odjeżdżającego pociągu. / agusiaag
|
Dodaj komentarz
