Gdy­byś upuścił szklankę na as­falt, roz­biłaby się ona na ka­wałki. Jed­ne byłyby większe. Dru­gie mniej­sze. Gdy­byś na­wet je poz­bierał... I tak nie udałoby Ci się od­tworzyć sta­nu pop­rzed­niego ów szklan­ki. Tak właśnie jest z moim ser­cem. To ta­ka szklan­ka roz­bi­ta o as­falt, która mu­si zma­gać się z codzien­nością. Nie wrócę do sta­nu pop­rzed­niego. Zaw­sze będzie ja­kieś "przed", do które­go do cho­lery i tak nie da się wrócić. Ale is­tnieje gdzieś ja­kieś "po", gdzie człowiek zaczy­na no­wy roz­dział.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!