|
''I kolejna kłótnia z matką, kolejne łzy i powtarzające się jak mantra w głowie pytanie: ,,Dlaczego to mi zawsze świat musi legnąć w gruzach?'' Nie mogę się pozbierać, a ona nie pomaga mi, a wręcz przeciwnie. Ściągam pospiesznie kurtkę z wieszaka, w biegu zakładam buty i wybiegam z domu trzaskając teatralnie drzwiami. Chcę być sama, przejść się, pomyśleć, ale cisza jest tak przebiegłym kompanem, że nie zdążam zareagować, a zaczynam się od niej dusić. Wdziera się we mnie i swoim przenikliwym szeptem, który sprawia, że nie potrafię dłużej wytrzymać paradoksalnego zgiełku jaki zapanował odkąd znalazłam chwilową oazę spokoju. Orzeźwiający spacer jednak nie koniecznie jest lekarstwem, bo dzięki ciszy jaka panuje gdy kroczę tą wąską ścieżką, biegnącą wzdłuż rozległej łąki niedaleko domu, zaczyna do mnie docierać wszystko to, co zabijam świadomie na co dzień głośnym bitem w słuchawkach, szumem tłumu, po prostu hałasem. Gdy nic nie słychać, najbardziej słychać własne brudne sumienie.''~leeaa
|
Dodaj komentarz
