|
Patrzył na mnie długo, jakby nadrabiał ten czas, kiedy się nie widzieliśmy, jakby uczył się na pamięć szerokości moich źrenic i odcienia tęczówek, jakby nic innego wtedy nie było prawdziwe. Patrzył, a ja czułam jego myśli, czułam jak czas staje w miejscu i przestaje istnieć, czułam jakby wchodził mi do głowy, serca i duszy, jakby nasze oczy nie mogły się od siebie oderwać, a jednak potrafiły, w końcu przecież musiały. Patrzył, i ja patrzyłam i ciężko było przestać i nic się nie liczyło i przypomniało mi się WTEDY i przeszłość wracała razem z nim, ale tylko ta dobra, ta słodka i spokojna. A kiedy przestaliśmy skończyła się magia, czas zmartwychwstał i został tylko gorzki smak nienasycenia.
|
Dodaj komentarz
