|
Michał okazał się świetnym rozmówcą, a i mnie było przyjemnie, że zaakceptował mnie jako przyjaciółkę. Moje wizyty w szpitalu były już codziennością, nawet moja rodzina przyzwyczaiła się, że w godzinach po południowych nigdy nie było mnie w domu. Mijały miesiące, jednak stan Michała nie ulegał znacznej poprawie, nie powiem, że było z nim ciężko, tylko zawsze był taki słaby i blady. Minęła zima i przyszła wiosna, drzewa zazieleniły się, na dworze zrobiło się coraz przyjemniej a w moim sercu coraz cieplej. Lekarze pozwolili, by Michał wychodził w moim towarzystwie do szpitalnego parku. Dzień był na prawdę piękny. Na trawie błyszczały krople wody, która niedawno została podlana przez ogrodnika. Usiedliśmy na parkowej ławce, pod kwitnącą wiśnią, po raz pierwszy nie wiedziałam, co powiedzieć, przeszło mnie to piękno nas, nie Michała. Serce zabiło mi coraz bardziej, kiedy spojrzał na mnie swoimi ciemnymi oczami. - Masz piękne oczy. Szepnął po chwili. 'cd-->
|
Dodaj komentarz
