Chciałabym wyjść gdzieś na spa­cer z każdym moim wspom­nieniem, na­wet tym naj­gor­szym i spa­cero­wać przy zachodzie słońca, i roz­ma­wiać z ni­mi jak ze sta­rymi przy­jaciółmi, i ana­lizo­wać każde z nich tyl­ko po to by wrócić do do­mu w blas­ku księżyca, do sza­rej rzeczy­wis­tości, i pa­miętać, że jed­nak każde wspom­nienie zasługu­je na je­go wspo­mina­nie. Kto wie może na­wet będę się śmiała wspo­minając te chwi­le kiedy parę lat te­mu byłam go­towa się załamać?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!