|
Lubię sobie czasem rozpierdolić życie. Do końca, boleśnie, tak nagle, żeby cierpieć. Żeby serce mi pękło po raz kolejny, żeby twarz stała sie kamienna. Chcę być silniejsza. To sprawia, że jestem twardsza, że przetrwam. Bo wbrew logice, chcę na razie żyć w tym syfie zwanym życiem. Chcę ranić, i być raniona. Bo wiem, że kiedyś tylko ja będę ranić. Kiedyś stanę się na tyle silna, że tylko ja będę każdego doprowadzać do obłędu. (...) Na prawdę lubię sobie czasem rozpierdolić życie. Dzięki temu mogę zaczynać je od nowa, wciąż, i nie muszę się bać braku akceptacji lub innych spraw. Bo i tak zaraz je zakończe, i będę mieć nowe. A kiedyś, kiedy serce do końca mi zniknie, doprowadzę swoje życie do kresu.
|
Dodaj komentarz
