A ja nie mam nic. Na­wet marze­nia mam ta­kie sa­me jak wszys­cy i tak jak wszys­tkim nig­dy się nie spełniają. Mo­je marze­nia nie sięgają da­lej niż do spot­ka­nia ko­goś, nie wiem ko­go, ale ko­goś’ ta­kiego, żeby po tym spot­ka­niu wszys­tko się od­mieniło. I nie wiem, kim chcę być. Cza­sem myślę, że as­tro­nomem, bo mogłabym wte­dy wciąż pat­rzyć w gwiaz­dy, w kos­mos, w próżnię i w nies­kończo­ność, w każdym ra­zie nie na ziemię, nie na to mias­to, nie na moją ulicę. Ale nie będę as­tro­nomem, bo jes­tem za głupia. Nig­dy nie ro­zumiałam ma­tema­tyki.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!