‎7 rano.Budzik jak zwykle o tej porze,każe mi wstawać.Przecieram dłonią twarz.Kolejna nieprzespana noc,za mną.Wszystko o tej porze budzi się do życia,prócz mnie.Promienie słońca, wpadają do pokoju.Jest cisza,która tak przeraźliwie mnie wykańcza.Sufit wydaję się być w tym momencie najlepszym przyjacielem.Wiem,że jestem sama.Choć codziennie zmierzam korytarzem pełnego ludzi,w środku czuję pustkę.Nie ma mnie, dla nikogo,i nikogo nie ma dla mnie.Uciekam od jakiegokolwiek dotyku.Otwieram oczy i mówię,że jestem silna.Dam radę - dopóki sama naiwnie w to wierzę...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!