cz. 2 - . Po kilku latach odszedłeś... nie zdążyliśmy się nawet pożegnać, tak świadomie pożegnać, jeśli wiesz o czym mówię, bo przecież ścisnąłeś mnie mocniej za rękę, po chwili Twój ucisk zaczął słabnąć... Ludzie często się mnie pytają, czy nie jest mi szkoda tego poświęconego czasu dla Ciebie. Nigdy w życiu nie słyszałam bardziej żenującego pytania. Jak można żałować czas, który poświęciło się dla kogoś, kogo się kochało całym sercem? I kogo kocha się nadal. Moja nadzieja, płonąca pierw olimpijskim płomieniem, z biegiem czasu przemieniała się w coraz to mniejszą świeczkę o bardziej chybotliwym płomieniu, to prawda, aż w pewnym momencie całkiem zgasła. To była nadzieja, nie moja miłość. Ona jest nadal. Nauczyłam się z tym sobie radzić, żyję w miarę normalnie, ale to tylko dlatego, bo mam tą świadomość, że kiedyś się jeszcze spotkamy.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!