|
spoglądam na zegarek co godzinę, mijają tak wolno jak minuty. codzienne męczarnie i tortury wspomnień wijących się w głowie to nawyk, przyzwyczajenie, tyle, że każdego dnia niszczące mnie na nowo, w ten sam sposób, zadając ten sam cholerny ból po raz setny. odpalam papierosa i zaciągając się patrzę w okno przez zaćpane oczy na świat, którego nienawidzę, na niebo czyste i trawę tak pięknie lśniącą po letnim deszczu. wydmuchuję dym nikotynowy z ust, mając nadzieję, że wypuszczę ją z mojego wnętrza i serca z dymem, który unosi się na wietrze zapachu mojej miłości, która dziś jej nie dosięga, nie dochodzi do niej, bo jest za daleko, mimo tego, że dusza ma, która uchodzi z mego ciała każdego dnia by chronić jej serce, jest tak blisko. / shit.life
|
Dodaj komentarz
