|
mam w sobie rozpierdol każdego jebanego dnia. codziennie muszę myśleć o tym wszystkim i staram się jakoś poprawić sytuację, ale chcę też żyć. w końcu chcę tego, czego chciałam zawsze. każdego dnia muszę myśleć o tym, że nie mam kasy, że przez własnego ojca mogę nie pójść do szkoły, dzięki której chciałam się stąd wyrwać. codziennie staram się pomóc mojej mamie, czasami nie wychodzi, ale chcę, żeby w końcu nie miała tyle zmartwień, ale i tak słyszę ciągle pierdolenie i gadanie, jaka to ja nie jestem i to tylko dlatego, że powiem jedno słowo. przecież jestem taką egoistką, która ma w dupie każdego i jest bezwzględna. codziennie martwię się o przyjaciółkę, która ma jakieś problemy, ale nie chce powiedzieć jakie one do końca są. chcę jej pomóc, ale sama jestem na to za słaba. to mnie dobija. i tak ona uważa, że nie ma w nikim wsparcia i pierdoli tak, bo oczywiście nie wie, że innych to boli. wykańcza mnie też ta durna miłość, brak Jego osoby obok mnie i poczucia bezpieczeństwa / cz.1
|
Dodaj komentarz
