na­pij się ze mną ka­wy, za­pal­my pa­piero­sa mi­mo nieuza­leżnienia, po­roz­ma­wiaj­my pod przyćmionym światłem i posłuchaj­my niety­powej mu­zyki. po­roz­ma­wiaj­my cza­sem ma­jaczący­mi słowa­mi z tą łat­wością do mówienia wszys­tkiego co przyj­dzie na myśl. ktoś do­bija się cicho spod gru­bej war­stwy lo­du, du­si się w so­bie, ale nie krzyk­nie, żeby nie ura­zić. z sze­roko ot­warty­mi ocza­mi ob­serwu­je anioły i zwierzęta, czując mar­ność swo­jego is­tnienia gdzieś po­między ni­mi. ab­surdal­ne jest życie ze świado­mością śmier­ci, po­roz­ma­wiaj­my o tym kiedyś, mi­mo tak krótkiego cza­su, będę marzyć dopóki nie zam­kną mi oczu. jest in­na możli­wość, nie od­rzu­cam jej, ale nie chce się przyz­wycza­jać.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!