|
Wykopanie uczuć na dno serca. Ukrycie smutku pod maską fałszywego optymizmu. Pozwolenie rodzince uwierzyć, że im ufam i są dla mnie ważni. Okłamywanie kogoś bliższego niż rodzina. Pocieszanie i ogarnianie znajomych. Obudzenie nadziei w kimś, kto tak długo czekał na swoją szansę. Jak długo potrafiłabym żyć w takim kłamstwie idealnego świata bez problemów? Nie wiem. Wystarczyło Twoje imię. Łzy w oczach, maska opadła. Cichy jak szept głos siostry, bliższej niż rodzona, pełen zaskoczenia „ Ty go nadal kochasz..” Mur, którym się odgrodziłam od świata pękł. Posypał się. Zostały gruzy, to by było na tyle z iluzji, którą tak starannie tworzyłam. / calme
|
Dodaj komentarz
