Normą jest pa­tolo­gia dla człowieka tkwiące­go w niej. Do­piero wte­dy i tyl­ko wte­dy, kiedy zro­zumie, że w niej tkwi będzie mógł spoj­rzeć na swoją przeszłość widząc ją, ja­ko fun­da­ment swo­jego życia, które­go nie jest w sta­nie wy­korze­nić, lecz, dzięki które­mu jest świado­my, że is­tnieje i może zbu­dować lep­szą te­raźniej­szość i przyszłość niena­cecho­waną strachem przed do­tykiem, bólem uderzeń i krzy­kiem, zdławionym łzami.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!