|
Jedna piosenka.Dwie minuty i pięćdziesiąt sekund wywróciło mi świat do góry nogami.To był "nasz utwór".Gdy już myślałam,że zapomniałam o człowieku,który wydrążył mi w sercu ogromną dziurę i na odchodnym posypał rany solą bezczelnie w radiu zabrzmiała ta znana mi melodia. I udowodniła,że nie tak łatwo zapominać o ludziach.Odwróciłam wzrok.Nie chciałam by on zobaczył moje łzy. Zapytałby mnie o ich powód. A ja za nic w świecie nie chciałabym go oszukać.Jak miałam mu powiedzieć,że jedna piosenka wskrzesiła przeszłość.Że wzruszyłam się na myśl o niej. Że wspomnienia nie są wcale tak szczelnie ukryte na dnie mojego serca jak go o tym przekonywałam? To zabrzmiałoby jak coś w stylu "Spokojnie Kochanie to tylko sentyment pierwszej miłości,ale nie musisz się obawiać.Mój były nie jest dla nas przeszkodą".A ranienie go jest naprawdę ostatnią rzeczą jaką chciałabym zrobić/hoyden
|
Dodaj komentarz
