teraz stoję na dachu kolejnego wieżowca. i wiesz co? wszystko się wokół zmienia, nie mam już ochoty nawet na zimnego browca i patrzę ja wiruje ta nasza matka Ziemia. dziś nawet moja żona staje mi się obca, w tym świecie, w którym wartości tracą kontury. dziś tylko podtrzymuje się na łokciach, bezsilny jak doświadczalny królik, patrzę na dół i ludzie rozpływają się na ulicy jak na kartce atrament. a teraz ja wypijam z termometru rtęć i spadam na dół, jakbym padał na ścianę. mój świat pękł, huk łamanych szczęk, z nosa leci krew, wyblakłe tęczówki, a ty zachowujesz się jak jakiś sęp, bo nie jesteś już ani trochę ludzki.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!