Wiem, że nie mogę. Ale przychodzą chwilę, że bez te­go nie dasz ra­dy. Sta­wisz so­bie to coś, ja­ko je­dyny ra­tunek, przez miażdzący­mi Cię myśla­mi i wyd­muchu­jesz w at­mosferę, ra­zem z dy­mem swo­je złości, roz­szar­ga­ne emoc­je, niepew­ności.. W końcu wyd­muchu­jesz to, po czym masz psychiczną świado­mości, że wraz z ka­wałkiem Two­jego życia, ule­ciała część te­go, co Cię tak nap­rawdę tra­pi, ra­ni, roz­cza­rowu­je.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!