|
Byłeś jedynym mężczyzną którego pokochałam.. Od dnia Twojej śmierci czas pędzi nieubłaganie, przybywa mi zmarszczek i głupoty, coraz więcej chorych myśli, wszystko się zmienia.. Teraz z białego garnituru w którym chowałam swe marzenia, przebrałeś się w przekrwiony czarną krwią, podarty frak.. Jego widok rani mnie bardziej niż życie którym dławię się każdego dnia. Wieczorami spaceruje po cmentarnych alejkach.. zdrapuje zaschniętą krew z nadgarstków, znoszę to jak martwe dusze szyderczo spluwają mi w twarz.. Jednak to co boli mnie bardziej niż świeżo otwarta rana to widok Ciebie pośród tych szyderców. Gdzie jesteś? Nie poznaję Cię.. Panie Mroku! oddaj mi mojego Sebastiana którego gdzieś tutaj ukryłeś. Nie mam siły by krzyczeć, nie mam siły się podnieść, zabrałeś mi wszystko co miałam.. Teraz zamiast ciepła Twojej dłoni na moim sercu - czuję chłód i ból od zimnego ostrza, które z dnia na dzień coraz głębiej wbijasz w moje emocjonalne wnętrze.
|
Dodaj komentarz
