Z tęskno­ty za kimś można przes­tać jeść. Można na­pisać ty­siące listów, których nig­dy się nie wyśle. Można płakać nap­rawdę bar­dzo długo i bar­dzo często. Z tęskno­ty za kimś można pra­wie przes­tać żyć. Ale można się też uśmie­chać. Można dos­ko­nale opa­nować swo­je emoc­je, słowa i mi­mikę twarzy. Stać się ak­to­rem ideal­nym. Z tęskno­ty za kimś można żyć tyl­ko na zewnątrz, śmiać się i żar­to­wać, uda­wać, że już się za­pom­niało. A po­tem zam­knąć się w łazien­ce, od­kręcić wodę tak, żeby zagłuszała cały świat wokół i płakać. Z tęskno­ty za kimś można wpaść w głęboką dep­resję, którą widzą wszys­cy dookoła al­bo tą jeszcze głębszą, którą widzi­my tyl­ko my sa­mi. Z tęskno­ty za kimś… cóż, z tęskno­ty za kimś można zro­bić wszys­tko.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!