4. ob­rzydliwego kibla. z kieszeni wyjęłam medalik, zawiesiłam jej na szyi. Wie­działam, że w tamtej chwili jej się bardziej przyda. Mijały minuty. Z każdą było co­raz gorzej. W końcu dotarli funkcjonariusze. Los chciał, że starałam się tyle, aby od nich usłyszeć, że jest już za późno. Ją zabrali, zapakowali w foliowy worek i wywieźli, a ja dalej siedziałam na podłodze, oparta o ścianę barowego kibla. To była tragiczna noc. Właśnie wtedy po raz pierwszy tuż obok mnie śmierć od­bierała komuś życie. Nie płakałam. Już dawno znieczuliłam się na łzy. Po tym pot­rafiłam tylko siedzieć i tępo gapić się na krew. Zastanawiające... Jak to jest jak po­woli przestaje bić serce...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!