zmarznięta niewiasta wie jak przeżyć ochraniając skrzydła swe przed marą. strefa cieni i wiatru otacza moj klosz, raz zawieje współczuciem, raz bólem... w toczącym się kręgu gubi się świadomość. Jest wiatr, jest szept i mój niemy krzyk w oddali. Wszystko jest niczym a nicość całym światem. I nic już nie jest ważne i wszystko za razem.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!